Poradnik początkującego autostopowicza #1 - czy nadaję się na podróż za jeden uśmiech?

Na wielu grupach facebookowych dostaję masę pytań odnośnie wypraw za jeden uśmiech. Czy się nie boję? Dlaczego akurat w ten sposób? Czy nie wygodniej w aucie z zaklepanym hotelem? Odpowiedzi na to mogłabym rzec - jest mnóstwo. Jednak żadne słowa nie są w stanie opisać przygody, jaką się odbywa jadąc z plecakiem i mapą w ręku. Jedni podziwiają, drudzy mają za osobę głupią i powaloną. Prawdą jednak jest, że to nie droga dla każdego, co w pełni podzielam i szanuję. Nie każdy musi kochać to samo co my, jednak jak się przekonać o tym, czy i nasze serca są gotowe na taką dawkę szaleństwa?

Czy nadaję się na podróż za jeden uśmiech?

    Autostop istnieje chyba tak długo, jak wymyślono środek transportu. Jest to jedna z najtańszych i w moim odczuciu najbardziej niesamowitych form podróży. Wymaga on od nas wiele, ale jeszcze więcej zyskujemy. Dlaczego więc ludzie mają w wielu przypadkach tak negatywne nastawienie do tej formy podróży?

    Przede wszystkim strach. Od zawsze byłam zdania, że jakby się ciągle bać, to nie powinno się z domu wychodzić, bo przecież na głowę meteor spaść nam może. Niebezpieczeństwo czeka wszędzie, również pod blokiem w Twoim mieście, gdzie czeka psychol z siekierą. Albo potkniesz się o krawężnik i rozwalisz głowę - do tego nie potrzeba autostopu, czasem nawet wychodzenia z domu.

    Nie raz słyszę teksty typu:

  "Ale jak to autostop? Przecież to niebezpieczne. Gwałciciele, mordercy z siekierami!"

Nie mam pojęcia skąd się to bierze, ale chyba powstaje tu taki efekt, że „znajomy, znajomego od strony brata miał taką sytuację, że jego ciotkę ktoś zabił w lesie”. Powstaje taka dziwna społeczna paranoja strachu- ludzie boją się jeździć stopem, kierowcy boją się brać. Myślę, że to wynika z jeszcze innej kwestii, która ma niewiele wspólnego z stopem, a nawet jakąkolwiek podróżą. Problem tkwi w nas samych, w charakterze, po prostu w człowieku. Rezygnujemy ze strachu przed ludźmi, ze strachu przed rozmową z nieznajomym. Wyjdź na ulicę, stań na poboczu i popatrz na jadące samochody. Stój, przyglądaj się uważnie. Co widzisz? Zerknij na twarze kierowców. Czy uważasz, że w każdym samochodzie jedzie gwałciciel i morderca żądny twojej krwi? Uważam, że świat w zdecydowanej większości jest dobry. Nie raz tego doświadczyłam, więc Twoja obawa ma więcej wspólnego z tym co siedzi w głowie, niż tym co jest naprawdę.

     Gdy już odpowiesz sobie na pytanie, czy nie ogranicza Cię Twój umysł, zastanów się jak długo jesteś w stanie oderwać się od wygody Cię otaczającej? Internet, zawsze naładowana komórka, ciepłe łóżko, obiad podstawiony pod nos - tego nie ma. Zostawiasz rutynę, porzucasz wygody aby zastąpić je niezapomnianą przygodą. Czasem będziesz musiał/a spać w namiocie, czasem pod drzewkiem, czasem na plaży (co serdecznie polecam!), czasem na stacji benzynowej - jesteś na to gotów? Jeden pomyśli: o czym ty do mnie dziewczyno pierdolisz? A drugi powie: to jest dopiero zabawa! Tak - zabawa. To jest przygoda, to jest prawdziwe sedno podróży.

  Przygotuj się na czasem kilkugodzinne stanie, bo stopa można łapać kilka sekund, albo nawet przez kilka dni. To zależy od wszystkiego: kraju, ludzi, miejsca w jakim Cię ktoś wysadzi: czy autostrada, czy totalne zadupie. Ale czyż to nie jest fajne? Bo stoisz nawet kilka godzin, ale kto wie, czy po tych paru godzinach nie poznasz kogoś, kto pozostanie w Twoim życiu na lata? 

    Taka forma podróży to też ogromny wysiłek, na który musisz być przygotowany. Wielki plecak pełen rzeczy, namiot, oraz wiele kilometrów pokonanych z takim tobołem na plecach. Nie ma marudzenia, nie ma stękania. Jesteś jak ślimak - masz cały dom na plecach. 

     Pogody jeszcze nikt nie zamówił, więc słońce wiecznie nie będzie Cię rozpieszczać. Czasem czeka Cię łapanie w deszczu, w wichurze, albo w mrozie. Jednak to wszystko nie zapominajmy, że jest wpisane w przygodę! Tutaj nie ma rzeczy pewnych, nawet w Twoim nastroju: totalna depresja, gdy nic się nie chce zatrzymać i totalna euforia, po każdym przejechanym odcinku. To uczy pokory wobec losu.

     Tolerancja przede wszystkim! Jesteś rasistą? Nie masz szacunku do innej religii? To faktycznie, siedź w domu. Prawdziwego podróżnika nie tyle nie odrzuca inna kultura, co go wręcz ciekawi i fascynuje. Czyż to nie piękne, że jesteśmy tacy różni? Jadąc w taką wyprawę jesteś skazany na ludzi, musisz szanować ich, być otwartym na nowe doznania kulinarne i nie tylko. 

     Do pierwszej wyprawy nie trzeba wiele. To podczas podróży przekonasz się dopiero, czy jesteś do tego stworzony, czy też nie. Najważniejsze są chęci, motywacja i radość z tego co robisz. Jeśli nigdy nie budziłeś się na plaży o wschodzie słońca, a jedyny dźwięk to szum morza - nigdy nie zobaczysz, jak wiele Cię omija śpiąc w 5-gwiazdkowym hotelu. I nie ważne jest, że czasem zmarznie Ci dupa, nie ważne, że postoisz kilka godzin i nikt Cię nie weźmie, nie ważne czy zmoczy Cię deszcz czy zjara słońce - to jest już Twoje i NIKT Ci tego nie zabierze.
Pozwolę Sobie zacytować pewne słowa:

     

"Kiedy się przełamiesz, odkryjesz piękno autostopu. Odnajdziesz wolność, poczujesz się jak goniące za marzeniami dziecko, nieskrępowane schematami nudnego otoczenia. Dotrzesz do pięknych miejsc i zwiedzisz egzotyczne miasta. Przeżyjesz niesamowite przygody, zrobisz niepowtarzalne zdjęcia. Wreszcie poznasz ludzką dobroć oraz doświadczysz bezgranicznej gościnności. Przekonasz się, że bezinteresowna pomoc naprawdę istnieje i poczujesz się szczęśliwy, a wspomnienia z autostopowych wyjazdów do końca życia będą napawać cię dumą i satysfakcją."

     Co w takim razie zyskuję w tym całym szaleństwie? Przede wszystkim poznajesz niesamowitych ludzi. Ja jeżdżąc stopem po Francji poznałam nawet murzynkę z Madagaskaru! Ludzie są cudowni i sami tego doświadczycie - poznajecie kultury, zwyczaje i język. To nie to samo, co zorganizowana wycieczka. 

    Przyroda staje się często Twoim domem. Widzisz o wiele więcej, doceniasz to wszystko, bo jesteś tego częścią. Nie obserwatorem zza szyby autokaru.

     Trzeba też napomnieć, że takie podróże zmieniają. Tak, zmieniają nas jako ludzi, nasz charakter, podejście i punkt patrzenia na to, co nas otacza. Nie będę się mocno rozpisywać o zaletach samego podróżowania, bo możecie je znaleźć w poście motywacyjnym: >KLIK< , ale autostop nauczy was doceniania małych rzeczy jak: ciepła woda, łóżko czy też gniazdko z prądem. Wydaje się dziwne, nie? W domu mamy to przecież na co dzień. 

     Teraz kochani została ostatnia kwestia: musicie sobie sami odpowiedzieć na pytanie: czy dacie radę, oraz przede wszystkim czy chcecie? Świat jest piękny - o tym chyba mówić nie muszę, skoro jesteś na moim blogu. Podróżowanie nie musi być drogie. Ja jeżdżąc 8 dni po Francji wydałam AŻ 50 euro - a zachodnia Europa jest serio droga. Za 2/3 tygodnie znów wybywam stopem, tym razem do Londynu, a na przyszły rok w planach USA, a po nich podróż z plecakiem po Azji! Tak, Ty też możesz pojechać i odbyć przygodę życia. Nie masz kasy? Masz motywację, szeroki uśmiech i chęci? Spakuj plecak, opuść bezpieczną przystań i wyciągnij kciuka w górę! Otwórz się na świat, a świat otworzy się dla Ciebie. A co po powrocie? Usiądź i z czystym sumieniem przyznaj: Tak, jestem kurna szczęśliwy.
     A więc kochani powstała pierwsza część obiecanego poradnika! Dzisiaj bardziej ogólnikowo - co się wiąże z takim wyjazdem, czego się spodziewać. Podobało się? Chcecie więcej części? Na #2 planuję post pt: 'niezbędnik stopika, czyli co muszę zabrać na podróż życia'. Czyli wszystko o sprzęcie, plecaku oraz jego zawartości! Chętni? Pisać w komentarzach :)

Pozdrawiam,
Patrycja:)

Dodatkowo na zachętę - zdjęcie z mojej majowej wyprawy po Francji:) Droga z Monaco Monte Carlo:)

~~~~~

"Jeśli odrzucasz jedzenie, ignorujesz zwyczaje, 

obawiasz się religii i unikasz ludzi, 

zostań lepiej w domu."

James Michener